نقش واسطه گری خودپنداره تحصیلی در رابطه بین سبک های یادگیری و سازگاری تحصیلی

چکیده پژوهش حاضر به منظور تبیین نقش واسطه گری خودپنداره تحصیلی در رابطه بین سبک های یادگیری و سازگاری تحصیلی انجام شد. طرح پژوهش از نوع همبستگی و نمونه آن متشکل از هشت کلاس از دانش آموز پسر دوره دوم متوسطه ناحیه سه آموزش و پرورش شهر شیراز که به روش تصادفی خوشه ای چند مرحله ای انتخاب شدند. شرکت کنندگان به مقیاس سبک یادگیری کلب ، (1971) ، خودپنداره تحصیلی یی سین چن ، (2004) و سازگاری تحصیلی سینها و سینگ ، (1993) پاسخ دادند. داده های پژوهش ، با استفاده از آزمون همبستگی به روش رگرسیون خطی و رگرسیون چندگانه ، با استفاده از روش بارون و کنی ، (1986) مورد بررسی قرار گرفت. نتایج نشان داد که سبک های یادگیری شناختی ، سازگاری تحصیلی را بصورت منفی معنادار ، و خودپنداره تحصیلی ، سازگاری تحصیلی را بصورت مثبت معنادار پیش بینی می کند و سبک های یادگیری ، خودپنداره تحصیلی را نمی تواند به صورت معناداری پیش بینی کند. در مجموع نتایج نشان داد که خود پنداره تحصیلی می تواند در رابطه بین سبک های یادگیری شناختی و سازگاری تحصیلی نقش واسطه گری معناداری داشته باشد. در نهایت ضرورت شناسایی سبک های یادگیری ، جهت محقق شدن سازگاری تحصیلی مورد تأیید قرار گرفت. واژه های کلیدی : سبک های یادگیری شناختی ، خودپنداره تحصیلی ، سازگاری تحصیلی